donderdag 21 december 2023

Laatste rustplaats


Of ik een huis van een bevriende familie in de verkoop wilde nemen, vroeg een kennis me, alweer heel wat jaartjes terug. Geen doorsnee boerderijtje, zo benadrukte hij, maar een groot woonhuis, een tweede gigantisch gebouw voor meerdere doeleinden geschikt, een omheinde tennisbaan, een parkachtige tuin en bosgrond van in totaal zo'n drie hectaren, dit alles met een fenomenaal uitzicht over het Creusense landschap. Het was van, zo vertelde hij, een 'grand notaire de Paris', die het in de jaren tachtig had laten bouwen als vakantieverblijf, maar inmiddels was overleden. De afspraak kon gemaakt worden met de weduwe, die nog geregeld in de woning verbleef.
Het contrast van de overweldigende omvang van het domein met dit frêle vrouwtje van diep in de tachtig kon niet groter. Ze kwam niet verder dan mijn schouders, haar rug een beetje gekromd, en gekleed in een fluwelen lichtblauwe duster liep ze kranig voor me uit door de verschillende imposante ruimtes om daarna haar weg te vervolgen over het terrein naar het tweede verblijf: Een indrukwekkend bouwsel met een toren, een gigantische houten mezzanine over bijna de hele lengte van de hoofdruimte van zo'n honderddertig vierkante meter, met daarnaast een zaal van zo'n zeventig vierkante meter met twee deuren achter elkaar, een soort hoogwaardige 'men's cave' met een prachtige natuurstenen schouw, een bar, een biljard, een set chesterfield banken, een opgezette kop van een reebok en Afrikaanse kunst aan de muur, en net als in de hoofdwoning een aantal enorme metalen beelden van een ridderpak, groter dan ikzelf. Aan de andere kant van het gebouw bevond zich een stalen hek met een trap naar een wijnkelder met een vloer van losse kiezelstenen, en aan weerszijde over de hele lengte van de muur houten rekken met zo'n honderdvijftig vakken met daarop de namen en jaartallen van de wijnen, in het midden een houten tafel met bankjes, en een speciale lift om de flessen naar boven te kunnen transporteren. Mijn kennis had gelijk, dit was geen gewoon boerderijtje.
Er hing ook een stevig prijskaartje aan deze bijna zeshonderd vierkante meter woongenot, en ondanks het onderscheidende karakter liep het nog niet storm. Voor bezichtigingen moest ik de sleutel ophalen bij de naastgelegen veehouderij, waar twee ongetrouwde broers en hun bejaarde moeder woonden, in een klein huis op een rommelig erf met loslopende ganzen en kippen en weet ik wat al niet meer. Ik keek altijd eerst even om me heen alvorens ik mijn auto uitstapte. Iedere keer weer werd ik argwanend aangekeken, de ene broer bleef altijd een paar meter achter de andere broer staan en heb ik nooit horen praten. Met een steevaste lach op mijn gezicht en door af en toe wat prijs te geven over het verloop van de bezichtigingen en de aard van de klanten, probeerde ik hun nieuwsgierigheid te bevredigen en vertrouwen te winnen.
Omdat de eigenaresse geen e-mail gebruikte, probeerde ik haar telefonisch op de hoogte te houden. Zelf ontving ik regelmatig post van de oude dame uit Neuilly-sur-Seine, een dure voorstad van Parijs; handgeschreven briefjes, waarin ze consequent alle pluspunten van het domein opsomde. De helft van het schrijven ging op aan beleefdheden, zoals de Fransen dat zo goed kunnen. Ze sprak haar hoop uit dat ik snel een geschikte koper zou vinden, en vroeg of ik haar een klein stulpje kon bezorgen, zodat ze haar oude dag permanent kon doorbrengen in haar geliefde Creuse.
Zo ging het een tijdje door, totdat de dochter uit Parijs belde om te zeggen dat ze uit eigen kring interesse hadden in de woning en ze het domein uit de verkoop wilden halen. Ik beantwoordde aan haar verzoek en het eigendom verdween uit mijn portfolio en daarmee uit mijn zicht. 
Enkele jaren verstreken, tot ze eerder dit jaar opnieuw contact opnam. Blijkbaar was de verkoop op een hoop gedoe uitgelopen, en had ze er een punt achter gezet. Of ik zo vriendelijk wilde zijn een nieuwe taxatie te doen en de woning opnieuw aan te bieden aan de clientèle van Leggett. Met haar moeder ging het goed, antwoordde ze desgevraagd, maar ze voegde er aan toe dat haar moeder om gezondheidsredenen niet meer alleen op het domein kon verblijven waardoor het al geruime tijd onbewoond was.
Omdat de verkoopprijs inmiddels aangepast was en meer marktconform, en er sinds Covid een groeiende belangstelling was voor onroerend goed in de Creuse, trok de advertentie meteen veel interesse. Zo kwam er een gezin uit Amsterdam op zoek naar meer rust, ruimte en natuurbeleving voor de zesjarige tweeling, en een Franse familie zoekend naar een onderkomen groot genoeg om alle ooms, tantes, neefjes en nichtjes tegelijkertijd samen te kunnen brengen. Helaas, de koper zat er nog niet tussen, niet op de laatste plaats vanwege de naastgelegen boerderij die wel eens voor stank en vliegen zou kunnen zorgen.
Het was hartje zomer toen ik op een ochtend wederom de sleutels ophaalde bij de beide broers; er kon inmiddels soms wel een klein grapje van af en optimistisch constateerde ik dat de muur tussen ons langzaam afbrokkelde. Ik had afgesproken met een Engels stel, al lange tijd op zoek naar een woning waar ze over een paar jaar definitief hun intrek kon nemen. Ze namen heel gericht de oversteek uit Engeland, en kwamen alleen voor dit ene eigendom. Hij, boomliefhebber, wilde ondanks de regen het hele park afstruinen, en ze lieten zich niet tegenhouden door de steile afloop van het terrein en de steeds dichtere begroeiing. Hij probeerde zijn gezicht nog in de plooi te houden, maar zij pinkte een traantje weg door zoveel schoonheid bij elkaar.
En zo geschiedde dat het domein in Engelse handen kwam. De dag van de overdracht was een interessante samensmelting van culturen. Omdat de Engelsen de aparte bospercelen nog niet hadden gezien - ze lagen ergens diep verscholen tussen bossen en weilanden en ik had geen idee hoe ik er moest komen - adviseerde de dochter (die er ook nooit geweest was) de boer te vragen ons ernaartoe te brengen. Een korte kennismaking tussen de boer en zijn nieuwe buitenlandse buren volgde met dezelfde intense blik en zonder veel woorden. Ik nam plaats naast hem in een aftandse Citroën Berlingo vol haren, gereedschap en troep, en de kopers volgden in hun glanzend nieuwe Range Rover. 
Er volgde een ontmoeting op het domein met de dochter uit Parijs die ik ook nog nooit had ontmoet, haar echtgenoot en twee hondjes. Wel had ik haar veelvuldig aan de telefoon gehad, en enkele weken ervoor had ze me op de hoogte gesteld dat haar moeder op 93-jarige leeftijd was overleden. Samen liepen we door de grote en inmiddels vrijwel lege ruimtes. "Mijn ouders hebben dit gebouwd", zei ze trots in het Engels. Ik gaf haar de enveloppe waar ik alle briefjes van haar moeder al die jaren in had bewaard. Een klein huisje in de omgeving van het domein om permanent te kunnen wonen, was er niet meer van gekomen. Wel vond ze in de Creuse haar laatste rustplaats.

Oktober vakantie in Nederland....dagje Efteling






Vliegtuig spotten op de Polderbaan bij Schiphol

Bezoek aan het Scheepvaartmuseum in Amsterdam





Podwalk Het verhaal van Nederland: Nijmegen de Romeinse Stad








Effe lunchen, in café-restaurant De Waagh in Nijmegen



Boom omgewaaid door de stevige storm, kleine schade aan broodbakhuisje


Na een middagje zwoegen was alles weer opgeruimd 

Wandelen bij Château de Tournoël in de Puy de Dôme



Daarna een bezoek aan de Grotte de la Pierre Volvic, omgetoverd in de Grotte van Père Noël





Hoera! Manu 13 jaar!

Slaapfeestje

Met de boys naar Clermont-Ferrand tegen Lille

Voorbereidingen aanleg van water, stroom en telefoon naar het broodbakhuisje








De oude tegels worden hergebruikt en gezaagd voor de afwerking van de oude broodoven






Voegen en pierre muur

Tomettes vloer leggen

maandag 16 oktober 2023

Een nieuw hoofdstuk (maal twee)

 

Het is een zonnige woensdagochtend in juni als we in alle vroegte naar Guéret rijden, de hoofdstad van ons departement op een uurtje rijden. Manu, die nog twee jaar op het Collège in Auzances zit, wil graag een overstap maken naar Jules Marouzeau in Guéret, vanwege de 'section foot', waarbij een groep van zo'n dertig kinderen naast het gewone lesprogramma zes uur per week voetbaltraining krijgt. Deze sportievelingen, die vaak van ver komen, krijgen dan ook een plek op het internaat van de school. Omdat de vraag groot is en het aantal plekken beperkt, is er een selectiedag waarbij de kinderen sportief getest worden en een individueel gesprek krijgen met de coaches. Daarnaast tellen ook schoolresultaten en gedrag mee in de beslissing de jonge voetbalfanaten al dan niet toe te laten. 

Als we verschillende docenten van zijn school in Auzances moeten geloven, is er weinig kans op een plekje op Jules Marouzeau. Er zou nog nooit een jongen uit Auzances zijn aangenomen, begrijpen we. Wel meisjes, maar aangezien veel minder meisjes zich aanmelden, maken zij relatief meer kans. Sinds zijn inschrijving, heeft Manu hard gewerkt en zijn schoolresultaten zijn flink verbeterd en ook op zijn gedrag is tegenwoordig niks meer aan te merken, maak ik op uit het commentaar van de directrice in zijn evaluaties. We proberen Manu duidelijk te maken dat de kans desondanks niet zo groot is om toegelaten te worden, en dat er dan vast ook nog andere wegen te bewandelen zijn om zijn dromen te realiseren. 'Jahaaa!', is het antwoord en daarmee is de kous af.

Op een uitgebreid trainingscomplex aan de rand van de stad worden de kinderen getest op snelheid, behendigheid en baltechniek en de ochtend wordt afgesloten met een wedstrijdje. De meeste gezinnen, veelal wonend op het platteland, profiteren van de McDonald's om te lunchen. Wij hebben ons ingeschreven voor een maaltijd in de kantine van het Collège om zoveel mogelijk indrukken op te doen. Na het eten moeten we in een lange gang wachten en worden de kinderen beurtelings uitgenodigd in verschillende leslokalen voor een gesprek. Het duurt niet lang, en Manu loopt met een zelfverzekerde lach op z'n gezicht de kamer weer uit. Het liep soepel, er werden wat vragen gesteld over zijn motivatie, over zijn Nederlandse afkomst en kennis van verschillende talen. Nu is het wachten geblazen op de uitslag, die als het goed is over enkele weken met de post komt. 

Ook voor Viggo is het een spannende periode. Hij doet deze maand examens voor het diplôme national du brevet, en hij heeft moeten opgeven naar welke vervolgschool hij volgend jaar wil. Als zijn voorkeur niet het 'Lycée de secteur' is, de dichtstbijzijnde school in Aubusson, moet hij in een brief motiveren wat voor hem de reden is naar een ander Lycée te willen. Zijn voorkeur gaat uit naar Jean Favard in Guéret, maar volgens zijn 'prof principal' op het Collège moet hij er van uit gaan dat hij, net als de meeste klasgenoten, terecht zal komen op de school in Aubusson. 

Éen ding weten we zeker en dat is dat Viggo doordeweeks op het internaat zal verblijven, zelfs als hij naar Aubusson zal gaan. Mocht Manu onverhoopt toch aangenomen worden in Guéret, dan geldt dit ook voor hem, gezien de niet dagelijks te overbruggen afstand van een kleine zeventig kilometer.

Soms voelt het alsof we nog maar net geëmigreerd zijn, en de onbekendheid met het andere schoolsysteem maakt onzeker. Er gebeurt zo veel deze maand, dat ik niet meer kan bijhouden wanneer ik welk nieuws kan verwachten, en ik word overdonderd als Viggo op de tweede (en laatste) examendag belt en juichend vertelt dat hij is geaccepteerd op Jean Favard in Guéret. Samen met zijn beste vriend. Veel mooier wordt het niet.

Eind juni vertrekken we voor een lang weekend naar Bordeaux. Viggo, gek van vliegtuigen en van vliegen, mag voor zijn eindexamen met vriend Evann naar Eindhoven vliegen, waar ze een weekend bij opa en oma zullen verblijven. Helaas is de uitslag van Jules Marouzeau nog altijd niet binnen, en Manu zal moeten wachten tot we na het weekend weer thuis zijn. Het is ongeveer vier uur rijden naar Bordeaux, en ik probeer mijn ogen wat te sluiten en te ontsnappen aan het drukke puberkabaal op de achterbank. Dan verschijnt er een mailtje van Jules Marouzeau: 'J'ai l'honneur......'. Manu is toegelaten. Ik vertel het nieuws aan Rob, die achter het stuur zit, en we moeten er even van bij komen. Dan geef ik mijn telefoon aan Manu, die niet weet wat er aan de hand is en in zijn eigen wereldje zit. Hij is compleet overdonderd, kan het bijna niet geloven en heeft even tijd nodig om het goede nieuws te verwerken. Ik bel voor de zekerheid met de school en het blijkt te kloppen. We worden gefeliciteerd en ik krijg meteen informatie over de inschrijving en alle praktische informatie. We zullen nog vaak in Guéret te vinden zijn, zoveel is zeker. Het schoolbestaan in ons vertrouwde Auzances houdt nu abrupt op, ook dat is even slikken.

Juli 2023. En dan is het echt de aller, allerlaatste keer dat het witte schoolbusje aan het einde van ons weggetje stopt, ruim elf jaar nadat Monsieur Bernard, destijds de chauffeur van dienst, onze toen vierjarige Viggo ophaalde. Vele chauffeurs passeerden de revue, en nu zit alweer enige jaren Antoine aan het stuur. Een gezette eind vijftiger, en groot voetballiefhebber. Hij lijkt zelfs het Nederlandse voetbal beter te volgen dan wijzelf en iedere maandagmorgen, als Rob met de jongens meeloopt naar de bus, volgt een onverstaanbaar verslag en zijn persoonlijke commentaar. 

Hoewel ik de jongens 's middags al jaren niet meer ophaal, doe ik dat vandaag wel. Tweehonderd meter sentimental journey. De deur van de bus schuift open. "Au revoir, bonnes vacances", zeggen de jongens. "Je vais tondre (ik ga maaien)", zegt Antoine. 


Kamperen met de familie in het groene hart van Nederland rond Pasen


Halve finale Coupe de Creuse in Auzances, met het elftal van Viggo


Herstellen natuurstenen muur 

Viggo maait tegenwoordig het gras

Programma dagje Parijs met klas van Viggo

Bordeaux vliegveld....Viggo en Evann gaan naar Eindhoven

Rob, Manu en ik blijven weekendje in Bordeaux

Een Creusens get together in Bordeaux 

De Dune du Pilat strekt zich over 500 meter uit van oost naar west en over drie kilometer van noord naar zuid, nabij het Bassin d'Arcachon 







Diploma-uitreiking klas van Viggo Collège Auzances

Tour de France doorkruist de Creuse, we gaan kijken bij Mazière aux Bonshommes, een kwartiertje bij ons vandaan

Opa en oma op bezoek!

Buurt barbecue


's Avonds spelletjes spelen
Op de restanten van een oud fort in Sermur met super uitzichten




La Vallée Gourmande

Op vakantie tussen Bordeaux en Biarritz, aan de Atlantische kust









testosteron 1

testosteron 2

testosteron 3

Dagje San Sebastian

Met de funicular, een treintje uit 1912 die speciaal is aangelegd voor de Europese adel die hier vakantie kwam vieren, de Monte Igueldo op



Boven op de berg is een pretparkje


Fietsen door regenachtig San Sebastian

Op een regenachtige dag naar de IKEA in Biarritz om spullen te kopen voor het internaat

Biarritz




Back to school en koffer mee voor het internaat

Internaat van Manu 

Ehh....waar zijn de jongens nou om te helpen met stapelen?

Voetbalseizoen is begonnen voor Manu met een wedstrijd in Gouzon

De haan is gelukkig niet meer alleen....vier nieuwe kippen brengen gezelschap

Nieuw project: Renovatie broodbakhuisje tot kantoor / gastenverblijf